Nieuws

In de praktijk zijn het bijna uitsluitend vrouwen die de naam van hun echtgenoot aannemen. Bij de vorige generaties gebeurde dat continu, maar nu steeds minder. Dat heeft te maken met de emancipatie van de vrouw, natuurlijk. Als men er toch voor kiest, is dat vaak omdat ze het beschouwen als een romantisch statement. En omdat het fijn is om dezelfde naam te hebben als de kinderen, als die er zijn.

Een puur symbolische zet.

In het Belgisch systeem krijg je enkel gebruiksrecht, maar juridisch verandert er niks. Dat wil zeggen dat je perfect de achternaam van je man kan gebruiken om een reservatie te maken voor een restaurant, maar voor alle officiële zaken – zoals een vliegtuigticket boeken of je belastingaangifte indienen – moet je je eigen naam gebruiken.

In Amerika is dat anders. Daar krijg je door het huwelijk automatisch de naam van je man, tenzij je opteert om je eigen naam ook nog te behouden. Daarom spreken we bijvoorbeeld van Joe en Jill Biden. Hillary Clinton is nog zo’n bekend voorbeeld. In de jaren 70 trouwde ze met Bill Clinton, en ze stond erop dat ze Hillary Rodham Clinton heette. Dat was destijds een enorm feministische daad, die heel wat ophef veroorzaakte.

Dan moet je een officiële procedure voor naamswijziging invoeren. Maar dat doet niemand. Zo’n naamswijziging wordt namelijk enkel toegestaan in heel specifieke gevallen. Wanneer je naam aanleiding geeft tot verwarring of anderen kan schaden.

Claudia heeft gemerkt dat het gebruik van de achternaam weleens aanleiding kan zijn tot discussies als koppels uit elkaar gaan. De meesten hebben niet meer de behoefte om de achternaam te gebruiken, maar er zijn zeker uitzonderingen. Als koppels scheiden, vervalt het gebruiksrecht van de achternaam. Maar je kan het op een akkoordje gooien dat je de naam toch nog mag gebruiken. Wanneer je een kledinglijn hebt onder die naam, bijvoorbeeld.